Colder!!!

Zaterdag 24 Januari 2004 om 18:26

Vanmiddag gebeurde waar ik steeds voor vreesde.

Met overslaande stem riep ik: "Colder, kom hier!" Maar het was te laat. De rode auto week even naar links, even naar rechts, remde - maar hij kon Colder niet meer ontwijken en raakte hem vol in zijn flank, met een snelheid van 60 kilometer per uur. De bestuurder kon geen kant op, hem treft geen schuld. Alleen ik, ik was zo stom geweest...

Joëlle moest naar een feestje van Jan-Willem in Ameide, en ik bracht haar en twee vriendinnen daar naartoe. Colder zat achterin de auto de dames te vermaken. Op de terugweg piepte hij plotseling - een bewezen teken van hoge nood. Na een paar kilometer zag ik een geschikte uitlaatplek, aan de kant van de rustige provinciale weg. Naast de weg liep een sloot, dan een dijkje met een voetpad en aan weerszijden een bomenrij, dan weer een sloot en daarachter weiland. Af en toe was de sloot overspannen door een betonnen bruggetje om de boer bij zijn weiland te laten komen.

Ik parkeerde bij een zijweg en liet Colder uit de achterbak. Alles was rustig, geen auto's in de wijde omtrek. Ideaal plekje! We kuierden het dijkje op en na honderd meter liet ik Colder vrij lopen. Water links en rechts, hij kon geen kant op. Toen kwam er een zwarte bolide aan, die ons met hoge snelheid passeerde. Colder trok een sprint en was in een oogwenk tweehonderd meter verder. Plotseling schoot hij opzij, naar de weg: een bruggetje! Geschrokken riep ik hem na, maar de auto was interessanter. Eenmaal op de weg aangekomen keek hij de auto beteuterd na. Ik had het ondertussen op een lopen gezet, in de hoop hem weer aan te kunnen lijnen. Colder liep terug, over het bruggetje naar het pad, en keek mij opgewonden aan. Toen stoof hij weer terug, naar de weg. Twee auto's naderden. De achterste begon een inhaalmanoeuvre. Hij was zijn voorganger juist gepasseerd toen hij de hond op zijn rijbaan zag. Links was een greppel, rechts weinig ruimte - maar terwijl hij naar rechts uitweek liep Colder dezelfde kant op. Een doffe klap, en een zwarte vormeloze massa tolde meters verder naar de rechterberm.

Met mijn hart in mijn keel holde ik naar mijn lieve pup, die met lange halen jankte. De bestuurders van beide auto's stopten en brachten een dekentje om Colder warm te houden. Al snel lag hij daar roerloos en geluidloos, maar hevig trillend en af en toe rochelend kuchend. Een van de mannen belde een derde, die blijkbaar in een boerderij iets verderop woonde: binnen enkele minuten was hij ter plekke. Een man met verstand van zaken. Hij belde welke dierenarts beschikbaar was, toverde een schapenvacht te voorschijn waar we Colder voorzichtig op konden leggen, en hielp vakkundig hem in de auto te leggen. Colder had veel pijn, maar fixeerde zijn ogen op mij, liggend op de bijrijdersstoel. Met een hand aan het stuur en een hand op zijn hoofd reed ik achter de derde man aan, naar Gorinchem. Een rit van 10 a 15 kilometer, die ik zo niet na zou kunnen rijden. Alleen de ogen van Colder staan me bij, en de achterlichten van mijn gids.

Dierenarts Lenie van Kuilenburg onderzocht Colder voorzichtig. Zijn rechtervoorpoot hing helemaal slap, zijn achterhand bleek erg pijnlijk. De derde man assisteerde de dierenarts, terwijl ik Colder geruststelde en troostte. Na een uitgebreide controle en een handvol röntgenfoto's was de uitslag voorzichtig positief. Ik durf het nog niet te geloven, maar het lijkt er op dat hij geen enkel bot heeft gebroken... Ook alle organen lijken intact, alleen zit er veel lucht in zijn maag en vocht in de borstholte onder zijn hart.

Omdat het nog niet helemaal zeker is of er geen inwendige bloedingen zijn, ligt hij nu ter observatie bij de dierenarts. Vanavond weten we hopelijk meer.

Eenmaal buiten bekeken we de schade aan de auto: die bleek mee te vallen. Toch was de onderkant van de nummerplaat helemaal naar achteren gebogen. Toen ik hem probeerde terug te buigen en merkte hoeveel kracht dat kostte, brak het zweet me uit. Mijn hond had een verschrikkelijke klap geïncasseerd...

Update 24:00 - Dierenarts Lenie van Kuilenburg belde zojuist. Colder gaat goed vooruit. Hij heeft een klaplong, maar ze heeft 110ml lucht uit de borstholte kunnen zuigen. Daarna ademde hij een stuk rustiger en regelmatiger, zij het nog wat snel. De eerste infuusfles is er doorheen: die heeft hij ook alweer uitgeplast. Buiten! Jawel, meneer wilde toen zijn hok verschoond werd naar buiten om te plassen. Hij hinkte op twee bruikbare achterpoten, een ingezwachtelde linkervoorpoot (voor het infuus) en een onbruikbare rechtervoorpoot die het opeens beter lijkt te doen als er eten staat te wachten. De shock is goeddeels verdwenen, er is weer wat kleur in z'n bekkie en ze kreeg zowaar een kwispel cadeau. Hij heeft met smaak gegeten (yep, that's Colder!) en tot nu toe alles binnengehouden. Vannacht mag hij op pijnstillers slapen, morgen kijken we verder.

Tweet