Lieve Zeun,
Fijn je weer te lezen
Je vader belde me vanaf z’n werk over dit log! Waar die ouwe zich al niet mee bezighoudt in de baas z’n tijd. Schande!!
Maar goed, na je verhaal gelezen te hebben ben ik nog maar weer even in m’n geheugen gedoken Omdat het me heel vreemd voorkwam dat je ooit tijdens een catheterisatie onder narcose zou zijn geweest. ‘k Weet wel dat ze je wat gaven om je klep even te houden, een beetje ‘drugs’, maar narcose, nee.
Wat jij je nu, denk ik, herinnert, is de keer dat er nog eens naar de, opnieuw ontstane, breuk in je middenrif zou worden gekeken. Dat was nadat je je laatste catheterisatie in Groningen had gehad. Nou is dat op zich al geen pretje, maar prima te doen als je je goed weet te ontspannen. (dit even voor Pieter Geert, die binnenkort zo’n onderzoek moet ondergaan)
Maar wat gebeurde er? Bij jou op de Kopzaal, waar je een paar dagen van te voren was opgenomen, lag een jongetje van dezelfde leeftijd die hetzelfde onderzoek moest ondergaan, maar dan een dag eerder. En helaas kreeg dat jongetje ‘s nachts een bloeding, waar jij de zusters op geattendeerd hebt, en hij overleed daaraan…
Dat had zo’n indruk op je gemaakt, dat je, toen je op de onderzoekkamer was voor het onderzoek, de volgende morgen, totaal in paniek raakte, waardoor je hartproblemen kreeg, en alle toeters en bellen er dus bij gehaald moesten worden, zoals de cardiologen, en de narcotiseur, omdat ter plekke besloten werd om het maar onder narcose te doen…
Maar een catherisatie onder narcose, nou nee. Heb het zelf ook twee keer gehad, één keer in de tachtiger jaren en één keer in de negentiger jaren, maar ook daar kwam geen narcose aan te pas…
‘k Denk dus dat je een beetje fout zit in je herinneringen
Jaja, ik weet het, stomme moeder met d’r ijzeren geheugen:-0

Ha, het verschil tussen een beetje ‘drugs’ om je klep even te houden of narcose zal voor mij als kind netto niets geweest zijn – het resultaat was dat ik van de OK zelf niets meer meemaakte

Die endoscopie herinner ik me na enig graven nog levendig, overigens. Inclusief het (toen nog zwarte) kapje van de narcotiseur. Toen Joëlle later onder narcose werd gebracht gebruikten ze een transparant kapje, dat lijkt me veel minder bedreigend. En die jongen tegenover me op zaal die met een boog bloed spoog… brrrr. Een herinnering om snel weer ver weg stoppen.

Het beeld van dat circus aan medici koppel ik in m’n herinnering toch aan een catheterisatie. Maar nu is mijn geheugen allerbelabberdst, of het nu aan de aderverkalking te wijten is of aan pure verdringing. Ik herinner me beelden, flarden. En dan nog eerder jullie bezoekjes, m’n broers voor het raam, of knutselen in bezigheidstherapie tijdens een van de lange verblijven, of dominee van der Linden die trouw langs kwam – de plezierige dingen, zeg maar.

Geweldig te lezen dat het goed is gegaan, hartstikke fijn voor jou en de jouwen!
Uit je verhaal blijkt dat de medische technieken de laatste tijd hartgrondig zijn verbeterd.
En dan werkt het fluiten van de psalmen daarbij hartversterkend.
Bovendien hebben wij ook nog eens de beste Hartbewaker die er is…
Mijn hartenkreet: Het Beste ermee!

En dominee Jaap Kranenburg, niet te vergeten!
Leuke dingen weet ik trouwens ook nog wel
Zo lag je de eerste keer op een twee persoonskamertje, pal tegenover de balie en de zusterkamer, met een jongetje dat leukemie had, Roelof. Gescheiden van de gang en de zusters door een glazen wandje.
Vijf jaar waren jullie allebei. En jij had bedacht dat jullie, als zuster Ida zou komen voor het gebedje voor het eten, dan niet gingen bidden maar zouden zeggen: 1,2,3, start, vreten maar!
Dus toen zuster Ida kwam, deden jullie dat. En niet één keer, ondanks haar vermanende woorden, maar meerdere keren. Tot ze het zat was, naar de balie liep, daar het patiënten-overdrachtboek pakte en tegen jullie zei, en deed alsof: dat ze het in het grote boek schreef, zodat God het kon lezen.
Toen ik ‘s middags om half vier op bezoek kwam vond ik een snikkende Gert Jan, die dat helemaal niet leuk vond dat God dat zou lezen…
Volgens mij was dat de eerste keer dat ik je heb uitgelegd: dat God geen Sinterklaas is
En natuurlijk heb ik later, buiten jouw gezichtsveld, daarover ook een hartig woordje met zuster Ida gesproken… Maar goed, jullie zeiden vanaf toen braaf je gebedje voor het eten op!
En wat denk je van die 25ste augustus… Staan we even buiten het kamertje waarin je lag met de dr. Bink te praten, gaat opeens de pieper af van jouw monitor, die ze in haar zak had… Grote schrik, allemaal hollende mensen… en wat denk je? Je had even je adem in gehouden, waardoor de monitor alarm ging slaan… En wat zei je? Ik moet nodig plassen, en als ik dát doe lopen ze heel hard!!!
Denk dat ik toch maar eens een advocaat in de arm moet nemen, om te kijken of er nog iets te halen valt bij jou

GJ, blij je weer zo te lezen, rust lekker uit en blijf vooral die psalmen maar fluiten!