Vakantie 2005, deel 1

Maandag 08 Augustus 2005 om 17:40

Paulhaguet, zondag 31 juli 2005
Het is nu een week geleden sinds we de tenttrailer achter de Volvo 940 hingen en koers zetten naar het Oosten. Dat lijkt geen logische keus voor Francofielen, maar we wilden graag nog even langs Moeder rijden - en dat betekent een ritje naar de Achterhoek.

Moeder had ons al eerder op de middag verwacht. Of misschien ook wel niet: in de loop der jaren hebben we veelvuldig bewezen een eventuele planning losjes te hanteren, met name in vakantietijd. Hoe dan ook, het liep al tegen de avond toen we voor haar appartement parkeerden. We keuvelden wat bij, gaven haar de gelegenheid met eigen ogen het effect van een dottering bij haar schoonzoon te zien en lieten haar een paar uur later hopelijk ietwat geruster achter. Aan haar eettafel hadden we de kaart van Duitsland bestudeerd en daarop besloten de reis langs de Oostelijke route voort te zetten. Eerst naar Bocholt, van daaruit Autobahn 3 tot aan Leverkussen en dan over de 1 naar Luxemburg afzakken. Het bleek een prima haalbaar plan. In Luxemburg gooiden we even over een uur ‘s nachts de tank vol voor een vriendenprijsje om luttele minuten later - wat is het Groot Hertogdom toch heerlijk overzichtelijk! - de Franse bodem te begroeten.

De warme gevoelens voor ons geliefde vakantieland werden licht getemperd bij de eerste ‘Aire’. De keurige bewegwijzering ‘Port de France’ stond in schril contrast met de stinkende, onverlichte ruimte die voor publiek toilet moest doorgaan. Enkele aires later vonden we eentje die wel de toets der milde kritiek kon doorstaan. Met regelmatige rustpauzes reden we tot de ochtend door. Eén ding kon ons echter minder bekoren: naarmate we Zuidelijker kwamen, leek het weer slechter te worden. Rond Metz was het nat en koud, maar bij Dijon viel het hemelwater in zulke dikke gordijnen naar beneden dat we een snelheid boven de 70 km/h onverantwoord was... Pas bij Lyon leek de zon zich te realiseren dat de naam ‘Route du Soleil’ voor deze weg zo een blamage dreigde te worden.

Toen we ruim 25 euro aftikten voor het gebruik van de tolweg beloonde de zon ons ruimhartig en onder een opengebroken wolkendek sloegen we de weg naar Le Puy en Velay in. Jochum had zijn voorkeur uitgesproken: de ‘camping met de UFO’ moest het worden. Na enig nadenken besloten we dat dat ‘La Fridiere’ moest zijn: een kleine driekwart Nederlandse enclave nabij Paulhaguet in de Haute Loire, gelegen op de route naar ClermontFerrand tussen ‘Le Puy’ en Brioude. Vorig jaar hadden we daar kort gestaan en Jochum had zich kostelijk vermaakt op een geel speeltoestel, een soort schotel-met-bank die je snel rond kon draaien zodat de middelpuntvliedende kracht vat op je lijf krijgt.

Zodra we de camping opdraaiden bleek dat we goed hadden gegokt: voor Jochum kon de vakantie al niet meer stuk, dit was de camping die hij bedoelde. We kregen van Mariska, de nieuwe beheerster, de felbegeerde plek aan de beek. Colder kreeg een extra lange lijn waarmee hij moeiteloos in de beek kon poedelen, Joëlle en Ilia hun boekenkast en pingpongtafel en Rineke en ik onze welverdiende rust.

De dagen die volgenden waren loom en warm. De thermometer schommelde tussen de 30 en 38 graden en neerslag hadden ze hier al in geen maand gezien.

(wordt vervolgd)

- Klik hier voor de foto's! -

Tweet