Hoog bezoek

Woensdag 05 Juli 2006 om 22:50

Eerder deze week werd ik uit een meeting gehaald. "Heb jij een net pak?" Ietwat bedremmeld wipte ik met mijn tenen op en neer in m'n sportsandalen, waarboven blote benen overgingen in een mosgroene driekwart broek met daar weer boven een nonchalant geel poloshirt dat de 'casual monday outfit' completeerde. Niet dat mijn werkgever casual monday's kent. Vroeger, toen het bedrijf nog in Amerikaanse handen was, vast wel. Maar nu niet meer. Ik wel, overigens. En casual tuesdays, en wednesdays. Eigenlijk is elke dag casual dag, tenzij ik gasten verwacht of we als managementteam vergaderen. Dan vermom ik me als manager. When in Rome... Maar goed, nette pakken heb ik wel. Een rek vol. Krijtstreepjes in soorten en maten, of neutraal donkerblauw, een lichtgrijze zomercombi of stemmig driedelig. Op mijn instemmend knikje zei de manager: "Mooi, dan mag jij morgen een tienkoppige delegatie van een potentiële koper uit de VS rondleiden in Groningen. Ze komen morgenochtend aan en gaan via Zwolle en Hoogeveen naar Groningen. Wij reizen met ze mee en jij moet ze daar het mailplatform laten zien. Jasje, dasje en alleen de vragen beantwoorden, niet meer vertellen dan nodig is."

En zo zaten we de volgende ochtend op onze gasten te wachten. Vier kabelcom-mannen, lichtelijk nerveus gezeten rondom de ovale tafel in de videoconference room. Een glazen wand bood uitzicht op het Network Control Centre, een NASA-achtige ruimte met muurgrote walldisplays en rijen engineers die ingespannen naar hun schermen turen of bedrijvig heen en weer lopen van de ene terminal naar de andere. Een grote etalage. De potentiële kopers kwamen binnen - geen tien, maar twee. In zomerbroek en poloshirt.

Na een korte introductie zwierven we van head-end naar regionaal datacenter, van wijkcentrale naar groepsversterker. Ik weet niet wie er meer van opstaken, onze gasten of ikzelf. Toen we naar Groningen reden nam ik nog even het lijstje met details door dat Thomas snel voor voor me had samengesteld. Zoveel mailtjes per seconde, zoveel inkomend, zoveel uitgaand. De effectiviteit van het virusfilter. Ik haalde me de architectuur van het platform voor de geest en repeteerde hoe ik kort en bondig zou uitleggen hoe briljant de redundantie is opgebouwd. Dat elk component meervoudig is uitgevoerd, dat de servers allemaal zijn voorzien van dubbele voedingen en dubbele netwerkkaarten die zijn aangesloten op twee aparte routers op aparte stroomgroepen die via aparte dedicated glasvezelverbindingen (eentje door Oost-Nederland, eentje door West-Nederland) twee compleet gespiegelde locaties in Noord en Zuid met elkaar verbinden en elke vijf seconden repliceren. In het onwaarschijnlijke geval dat een catastrofe de helft van Nederland van de kaart veegt zal geen van onze 600.000 klanten mail kwijtraken. Misschien wel huis en haard, maar géén mail.

Ik trok de eerste twee kasten open. Sonoor snorden de servers. De mannen, nu netjes in ESD-veilige jassen gehesen en voorzien van enkeladers, luisterden naar het begin van mijn uitleg en knikten begrijpend. Ze wezen op de lange rijen gesloten kasten. "That's all part of the platform, too?" "Yes, this is one half of it. The other servers are located in the Southern part of the country." "Good. Solid platform. Thank you." En binnen twee minuten stonden we weer buiten.

Amerikaanse managementstijl. Kort en zakelijk. Gericht op technologie en van een no nonsense-soort. Maar tegelijk met een flinterdunne onderbouwing, en grotendeels gebaseerd door 'gut-feeling'. Ik ben heel benieuwd hoe Kabelcom zich gaat ontwikkelen als er zo'n management boven komt te staan...

Tweet