Postcrossing

Maandag 14 Juli 2008 om 21:55

Vanmiddag lagen er twee ansichtkaarten op me te wachten toen ik thuiskwam. Uit Duitsland. Ze kwamen niet zomaar - of eigenlijk toch ook weer wel. Ik heb ze te danken aan Postcrossing, een kruising tussen ouderwetsche posterijen en moderne Web 2.0 technologie. En aan Marina. Het idee is even charmant als simpel: je registreert je op postcrossing.com, vult wat gegevens in (je adres moet kloppen, verder kun je je fantasie de vrije loop laten) en boem, je bent postcrosser. Dat betekent dat je 5 adressen mag opvragen - ik kreeg eentje in Amerika, een in Finland, een in Litouwen, een in Duitsland en een in Taiwan. Bij die adressen krijg je de beschrijving die de geadresseerden van zichzelf hebben gegeven. Daarna begint het echte werk: je zoekt een kaartje uit (in mijn geval heb ik postkaarten laten drukken van een van mijn foto's, ook al dankzij een tip van Marina), schrijft er iets op en post ze. En dan begint het wachten.

Net als vroeger, voor mij héél vroeger, toen de jaartallen nog met 19-nogwat begonnen. Want eerlijk gezegd kan ik me niet goed meer herinneren wanneer ik voor het laatst een kaartje heb gestuurd. Ik vermoed dat het 1996 is geweest, daarna had email het pleit definitief gewonnen. Email is binnen seconden aan de andere kant van de wereld. Je kunt er attachments aan vast plakken - kom daar maar eens om bij een kaartje. En het kost praktisch niks: ik herinner me nog vaag dat ik de kosten van internet, een Knoware strippenkaart van 5 gulden, afwoog tegen de uitgespaarde portokosten. Een no-brainer.

En nu zijn we in 2008 aangeland en plak ik weer postzegels op kaarten. Postzegels van 75 cent of 92 cent, afhankelijk van of de bestemming binnen of buiten Europa ligt. Dat onderscheid was voor mijn besef, als verstokte emailer, volslagen irrelevant geworden. Voor dat geld krijg je tegenwoordig dan wel zelfplakkende zegels. Maar dat vond ik een beetje een deceptie... want was het likken aan de achterkant van een postzegel nou niet juist het leukste aan het versturen van een kaartje?

Als de kaarten aangekomen zijn, soms na een paar dagen, soms pas na weken, registreert de ontvanger ze op dezelfde website. Daarbij kun je meteen laten weten of je het kaartje leuk vond, zodat de verzender daar niet nog eens zo lang op hoeft te wachten. Want we leven natuurlijk wel in 2008. Zodra een door jou verzonden kaartje ontvangen is, wordt jouw adres uitgegeven aan een andere postcrosser en gaat het spel verder - ergens op de wereld pakt iemand een pen en een postkaartje en schrijft iets voor jou.

Grappig concept. Maar als u mij nu wilt verontschuldigen... ik moet nog een paar nieuwe adressen opvragen, een pen opsnorren en nieuwe kaartjes schrijven. En nog een paar kaartjes registreren, uit Duitsland. En ze daarna netjes opbergen.

Want toen Marina vorige week hoorde dat ik Jochum de postzegels wilde geven riep ze meteen: "Maar dat kan toch niet zonder de kaarten te beschadigen!" "Duh," zei ik, "lekker belangrijk. Die kaarten gaan bij het oud papier." Haar ogen schoten vuur. Oeioeioei... ik zette me schrap voor een tirade, maar in plaats van me de mantel uit te vegen ("onromantische, ongevoelige HORK!") koos ze voor een lieve, typische Marina-oplossing. Vanmorgen gaf ze me een cadeautje, perfect getimed op de dag dat de eerste kaartjes binnen kwamen: een postkaartenverzamelringbandboekje.