Graven in m'n geheugen

Zondag 11 Oktober 2009 om 23:31

Mijn geheugen is, zo zal iedereen die me wat langer kent beamen, slecht. Bar slecht, om niet te zeggen spreekwoordelijk slecht; het is net zo'n ding met gaatjes.

Gelukkig ben ik gezegend met een vrouw en een dochter die juist een dijk van een geheugen hebben: als je Joëlle vraagt 'Wanneer zagen we, jaaaaren geleden, die-en-die ook al weer?' dan weet ze de datum, welke dag van de week het was, de lokatie, de weersgesteldheid, de vertraging die de trein die dag had én de oorzaak daarvan feilloos op te lepelen - en daarbij kijkt ze je dan vol onbegrip aan: 'Joh, dat je dat niet meer wéét?!' Vooropgesteld dat ze er bij was, natuurlijk. En tenminste een jaar of twee oud was, daarvóór is het allemaal wat vaag. Bij mij is dat bijna net zo, maar dan ietsje anders: alles langer dan twee jaar geleden is wat vaag.

Rineke heeft ook al zo'n ijzeren geheugen. Maar al zijn we dan ruim meer dan de helft van mijn leven een hecht stel - er is ook een tijd geweest dat ik me zonder haar door het leven moest slaan. En van dat deel weet ik dus bar weinig meer af...

Vanavond heb ik wat oude, obscure negatieven gedigitaliseerd - sommige daarvan had zelfs Rineke nog nooit gezien. En gaandeweg borrelden de herinneringen op, soms voorzichtig en nog steeds erg vaag, soms helder. Ik dump een kleine selectie (zonder commentaar) in een gallery na de break, als tijdsdocument.

Uit de oude doos

Terzijde: die kop slaat nergens op. Vroeger, heel vroeger, was ik fotograaf. Mijn eerste baas, Harry Blanken (hij staat zelfs tussen de foto's hieronder) leerde me negatieven archiveren. Keurig weggestoken in negatiefbladen met een bovenvel van doorzichtig acetaat en een ondervel van pergamijnpapier. Chronologisch, met gedateerde index op filmrol en al, iets waar ik destijds het nut niet van inzag maar nu dan toch de vruchten van pluk. Uit het goed geordende archief is het dus eigenlijk, maar dat kennen we niet: het gezegde schrijft nu eenmaal voor dat het uit de oude doos moet zijn. Soit.